موزه شکنجه در آمستردام، سفر به شکنجه های قرون وسطی - مجله ابوذریون

تا چند قرن پیش، از دروازه شهرهای اروپایی چوبه های دار آویزان بود. دندانه دندانه کردن دروازه های شهر به شکل گیوتین از روش های معمول بازپرسی بود. رایج ترین شغل را جلادان داشتند. بله قرون وسطی نام این ایام در اروپا است. امروز در آمستردام و در نزدیکی کانال سینگل شاهد موزه ای دیدنی از ابزارات شکنجه در قرون وسطی هستیم. موزه ای که هر کسی توان دیدنش را ندارد.

موزه شکنجه آمستردام، موزه ای کوچک واقع در قلب آمستردام در نزدیکی بازار گل (Bloemenmarkt) مشرف به کانال سینگل است. در لیست موزه ها جزو غیرمعمول ترین موزه های دنیا به شمار می رود. این موزه برخلاف سایر موزه های غیرمعمول محبوب گردشگران است. موزه شکنجه یکی از 50 موزه در آمستردام است.

دانلود ویدیو

ممکن است بعضی ابزارهای مخصوص شکنجه را در موزه های مختلف ببینید اما این موزه تنها مخصوص ابزار شکنجه است. این موزه، نمایشگاهی از انواع ابزارهای شکنجه در طول تارخ از جمله قفی های آویزان، ماسک شکنجه، جمجمه خردکن، تخت های میخی و انواع گیوتین است که در ادامه با توضیح کامل تری از آن ها آشنا می شوید. به علت استقبال زیاد از این موزه یک نمونه دیگر از آن با عنوان موزه ابزار شکنجه قرون وسطی نیز در منطقه دامارک در نزدیکی ایستگاه اصلی نیز افتتاح شد که بیش از 100 دستگاه شکنجه به همراه مجسمه هایی به عنوان افراد شکنجه شونده را در آن موقع به نمایش گذاشته است.

وقتی وارد موزه شوید ابتدا وارد راهرویی تاریک و باریک می شوید. بعد از گذشتن از این راهرو با تعدادی اتاق تاریک تر و کوچک روبرو می شوید. در هر اتاق یک یا دو دستگاه شکنجه وجود دارد، بعضی در قاب های شیشیه ای محبوس شده اند. بعضی دیگر را می توان از نزدیک لمس کرد. در کنار هر وسیله، تاریخچه ای از چرایی به وجود آمدن ابزار را نوشته شده است. تمام توضیحات به زبان های انگلیسی، هلندی، فرانسوی، آلمانی، ایتالیایی و اسپانیایی هستند. نور تاریک و رنگی اتاق ها فضا را غم انگیزتر و مخوف تر می نماید.

موزه شکنجه کوشش می نماید تا مستندات روزگار ستمگری بشر را در قرون وسطی بدون تحریف روایت کند. این موزه به میزان ای هولناک است که یاد آور جهنم نادیده است. ولی نگران نباشید؛ شما هرگز هیچ گونه نشانی از جنگ های مدرن نمی بینید. آنچه می بینید قرن ها است از بین رفته است. اما چه می گردد که بازدیدنمایندگان انقدر از این موزه وحشت دارند. به هر صورت قرون وسطی بخشی از تاریخ غیرقابل انکار اروپا است. تصور اینکه چند صده قبل مردم با این ابزارها به بدترین شکل شکنجه می شدند بسیار عذاب آور است.

دانلود ویدیو

در این موزه تصاویری با کیفیت پایین مشاهده می کنید و این جای خوشحالی دارد. چراکه همین کیفیت های پایین نفس افراد بسیاری را در سینه حبس می نماید.

بعضی از ابزارهای شکنجه قرون وسطی که در این موزه وجود دارد به صورت مختصر توضیح داده شده است.

گاو برنجی

قربانی را درون گاوی برنجی قرار داده و می بستند؛ سپس آتشی زیر آن روشن می کردند. آن قدر این ظرف فلزی را گرم می کردند تا به رنگ زرد گرم در آید. این امر باعث می شد تا قربانی پخته و جان خود را از دست دهد.

این گاو به گونه ای طراحی شده بود که صدای فریادهای فرد محکوم را مانند بلندگو و بسیار بلند به بیرون انعکاس می داد. بعلاوه دود حاصل از سوختن فرد در حال مرگ به گونه ای از دماغ گاو خارج می شد که صدایی شیپور مانند و شبیه صدای گاو خشمگینی را تداعی می کرد.

پرچه اسپانیایی

وسیله ای بسیار ساده است که برای جدا کردن پوست قربانی از بدنش مورد استفاده قرار می گرفت. با توجه به شکل آن، هیچ ماهیچه یا استخوانی از پاره شدن در امان نمی ماند. قربانی را برهنه می کردند و او را می بستند تا کاملا بی دفاع گردد. سپس شکنجه گرها، عمل ناقص کردن قربانی را آغاز می کردند (گاهی در معرض دید عموم). کار خود را معمولا از پاها آغاز نموده و به آهستگی به سمت پشت، سینه، گردن و در نهایت به صورت می رسیدند.

به علت دل خراش بودن، تصویری در این قسمت در نظر گرفته نشده است.

صندلی اسپانیایی

برای شکنجه، صندلی های مختلفی وجود دارد. تمامی آن ها در یک زمینه مشترک هستند: وجود میخ هایی که پشت، زیر دست، زیر پا و نشیمن گاه را می پوشاند. تعداد میخ ها در یکی از صندلی ها، بین 500 تا 1500 عدد در متغییر بود. برای آن که قربانی نتواند حرکت کند، مچ های او را به صندلی می بستند؛ در یکی از مدل ها، دو وزنه را به بازوها وصل می کردند تا با پایین کشیدن دست ها، میخ ها در بدن قربانی فرو رود و درد او را بیشتر کند. در بعضی از مدل ها، دو سوراخ در زیر صندلی ایجاد می کردند تا اگر شکنجه گر احساس می کرد که قربانی هوشیار است، با استفاده از زغال، بدن او را شدیدا بسوزاند.

له نماینده سر (جمجمه خردکن)

این وسیله، به طور گسترده در دوران قرون وسطی مورد استفاده قرار گرفته است، به خصوص در دوران تفتیش عقاید. چانه را روی نوار پایینی و سر را در زیر درپوش فوقانی قرار می دادند. شکنجه گر به آهستگی پیچ را می چرخاند تا نوار پایینی و درپوش به یکدیگر نزدیک شوند. این امر به آسانی موجب له شدن سر می شد. ابتدا دندان ها درون فک خرد می شد؛ سپس قربانی به آرامی و دردی وحشتناک، جان خود را از دست می داد. البته پیش از آن، چشم هایش در حدقه فشرده و له می شد.

راک (نوعی وسیله شکنجه که از چند سیخ یا میله نوک تیز تشکیل شده است)

راک وسیله ای است که برای جابه جا کردن هر یک از مفاصل بدن قربانی طراحی شده است. طناب هایی را به مچ دست و قوزک پاهای قربانی وصل می نمایند و سپس بدن قربانی را در جهت های مخالف می کشند؛ این کار با چرخش غلطک هایی انجام می گیرد که در چهار سوی وسیله قرار دارند. اگر از من سوال کنید، می گویم روش مناسبی برای تسکین کمردرد است. البته، درد ناشی از اینجا به جایی های متعدد خود داستانی دیگر است.

لوله تمساح

قربانی در داخل لوله ای قرار داده می شد که فقط برای ورود فرد کافی بود. لوله، که میخ هایی نوک تیز به شکل دندان های تمساح داشت، به آرامی فشرده می شد تا قربانی را بی حرکت کند. شکنجه گر تنها می توانست صورت و پاهای قربانی را ببیند. با یاری کربن و آتش موجود زیر لوله، شکنجه گر به تدریج لوله را گرم می کرد تا قربانی یا اعتراف کند یا جان خود را از دست دهد.

گهواره یهودا

گهواره یهودا، یکی از وحشتناک ترین شکنجه های دوران قرون وسطی محسوب می شد؛ قربانی را روی صندلی به شکل هِرم قرار می دادند پاهای قربانی را به یکدیگر می بستند، طوری که با حرکت یک پا، پای دیگر نیز مجبور به حرکت می شد و این رنج وارده را افزایش می داد. این شکنجه می توانست ادامه یابد، از چند ساعت تا چند روز.

الاغ اسپانیایی

وسیله ای که از یک صفحه برش اصلی با تیغه ای درست شده که در بالای آن قرار گرفته است و به دو میله متصل شده است؛ قربانی را برهنه نموده و با پاهایی باز از هم روی صفحه قرار می دهند، گویی فرد سوار بر الاغ است و تعداد زیادی وزنه به پاهای او وصل می کردند. رنج قربانی را می توانستند با وزنه های سبک یا سنگین تر تنظیم نمایند.

سلاخی

در یک مدل از شکنجه از نوع سلاخی، بازوهای قربانی را به یک قطب در بالای سرش می بستند و در همین حال پاهای او از زیر می بستند. سپس بدن او را کاملا برهنه می کردند و شکنجه گر، با یاری یک چاقوی کوچک، پوست قربانی را به آرامی از بدنش کنده و جدا می کرد. در اغلب موارد، شکنجه گر پوست صورت را در ابتدا می کَند و به آرامی کار خود را ادامه می داد تا به پاهای قربانی می رسید. بیشتر قربانیان پیش از آن که شکنجه گر حتی به کمر آن ها برسد، جان خود را از دست می دادند.

تصاویری از دیگر ابزار شکنجه