دور از آپارتمان های تهران، نقد آپارتاید در بوشهر - مجله ابوذریون

جهت دریافت خدمات اجرای روف گاردن با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. روف گاردن و بام سبز با بهترین قیمت و بهترین کیفیت را از ما بخواهید.

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، خیلی ها فجر سی و یکم را به یاد دارند که به سبب حضور نداشتن چهره های نام آور در آن، پیش از آغاز، تصور می شد یکی از بی رمق ترین ادوار این رویداد باشد. اما اتفاقا از میان آن همه فیلمی که در بخش مسابقه آن سال شرکت نموده اند، یکی از گمنام ترین فیلمسازها آمد و خارج از محاسبات، پدیده ای بدیع را مقابل چشم ها گذاشت به نام تنهای تنهای تنها؛ فیلمی که در بوشهر ساخته شده بود، آن هم با امکاناتی که در مقایسه با آثار معمول سینمای ما کمتر از هزینه ساخت یک سکانس به حساب می آمد. او اما همه را غافلگیر کرد و یک لحظه سر ما را از اعماق اقیانوس کلیشه ها بیرون آورد تا تنفس کنیم. بعد از آن احسان عبدی پور به یک نام کنجکاوی برانگیز تبدیل شد؛ تبدیل شد به کسی که همه منتظر بودند فیلم دومش را ببینند تا مطمئن بشوند آن همه خلاقیت و جذابیت، اتفاقی نبوده و می توان باز هم از کارگردانش این نوع فیلم ها را دید. اما فیلم دوم عبدی پور با اینکه تقریبا بلافاصله ساخته شد، به این زودی ها روی پرده نیامد. با او نامهربانی های زیادی شد و 6 سال طول کشید تا اثر بعدی اش، آن هم در گروه هنر و تجربه و با یک اکران محدود به نمایش درآید .

در این میان فیلم تیک آف هم با عنوان بندی نام این کارگردان اکران شد اما وقتی خود عبدی پور بگوید نام حقیقی اثر من آه ای عبدالحلیم است و نمی خواستم در کارم از ستاره ها استفاده کنم و بعد از این هم نمی خواهم، یعنی تیک آف یا آه ای عبدالحلیم را برای آنالیز و قضاوت درباره این فیلمساز نمی توان چندان مورد وثوق قرار داد. حالا اما پاپ بالاخره روی پرده آمده؛ مظلومانه، بدون جاروجنجال، بدون رانت اکران یا حتی حداقل استفاده از بهره های معمول، اما همانقدر شیرین و عمیق و لذت بخش که از پدیده نوظهور سال 91 توقع داشتیم. گفت وگویی که با احسان عبدی پور درباره فیلم پاپ انجام داده ایم و آن را در ادامه می خوانید، پر است از غافلگیری ها، لحظات عمیق و چشم اندازهای تفکربرانگیز؛ درست مثل خود این فیلمساز و درست مثل شهری که این فیلم را ساخته؛ یعنی بوشهر .

مخاطب این فیلم و در کل فیلم هایی را که تابه حال ساخته اید، متعلق به چه طیفی از جامعه می دانید؟

فیلم های من اجتماعی هستند و گذشته از بحث مخاطب کودک که آن را هم داشته ام، فیلم اجتماعی طوری است که مخاطب خاصی ندارد و تمام گروه ها را شامل می شود .

اینکه می گویید تمام گروه های اجتماعی مخاطبم هستند و من مخاطب خاص ندارم، تلویحا یعنی اینکه ماجرای شما مثل برخی از فیلم های هنری نیست و به گیشه هم فکر می کنید.

فیلم های من با شرایط و هزینه هایی ساخته می شوند که حتی اگر به گیشه هم فکر نکنم هزینه ساخت آن برمی شود، چون ما کارها را با هزینه خیلی پایینی فراوری می کنیم. چه کسی هست که از مخاطب انبوه خوشش نیاید و نخواهد که آن را داشته باشد؟ اما من مساله مهم و اصلی ام آن نیست .

به جشنواره ها چطور؟ به این چیزها هم تا به حال فکر ننموده اید؟

اگر بگویم نه، کلیشه ای به نظر خواهد رسید ولی واقعا فکر ننموده ام. من تا به حال سروصدایی هم ننموده ام. فیلم هم ساخته ام که به جشنواره نبرده اند و یک کلمه حرفی نزده ام. من می دانم این سوژه هایی که روی آنها دست می گذارم طوری است که هر تهیه نماینده ای سراغ شان نمی رود. به عبارتی من کاری را انجام می دهم که با منطق و ماشین حساب آدم ها جور در نمی آید، اما اعتقاد دارم که باید آن کار را بکنم .

آیا سینمای غیر تهرانی اساسا می تواند تجاری هم باشد یا لاقل جنبه های تجاری در آن دیده می شود؟

فکر می کنم می تواند .

شیرینی گویش و سبک زندگی مردم بوشهر برای کسی که فیلم های شما را می بیند جذابیتی را ایجاد می نماید. اما احتمالا این چیزها برای خود مردم بوشهر اینقدر بدیع نیست، چون آنها با همین چیزها زندگی می نمایند. برخورد بوشهری ها با فیلم شما چطور است؟

بعضا نقد دارند. مخصوصا به فیلم آخرم نقدهایی داشته اند. البته این منتقدان در اکثریت نیستند اما اقلیتی هستند که چنین بحث هایی دارند و نقدشان این است که مثلا می گویند چرا کاراکترهای سیاه پوست در فیلم هایت وجود دارند؟! نکند اینها غلط انداز بشوند و غیربوشهری ها فکر نمایند ما سیاه هستیم. این قضیه خیلی آزارم می دهد. من فکر نمی کردم حتی درصد کمی از آپارتاید در ذهن برخی از همشهری هایم باشد، هرچند آنها عالی ترین سطح همشهری های من نیستند اما این نقد را به من دارند و این خیلی ناراحت نماینده است .

به عبارتی بحث درجه بندی شهفرایندها برای آنها مطرح است...

بله آنها دلگیر هستند که چرا سیاه پوست ها را به عنوان شهفرایند بوشهر نشان می دهم و اگر یکی از دور نگاه کند ممکن است تصور کند که بوشهری ها سیاه هستند. این همه سال گذشته و بعد از این همه جنبش های ضدآپارتاید که باعث سرنگونی رژیم های این چنینی شده اند، در عمل هنوز می بینیم این ریشه نخشکیده است و چیزهایی از آن باقی مانده و عده ای دل شان نمی خواهد که آنها را به سیاه ها منتسب کنیم، در حالی که سیاه پوست ها برای من زیبایی شناسی خیلی خاصی به لحاظ اندام و ادا و اطوار و فرم و رفتار و سکنات و وجنات شان دارند .

سطح دیگری از همین حالت را وقتی می بینیم که عده ای نگران نوع نمایش تصویر ایران در جهان هستند.

بله ما در همه مقیاس هایمان چنین چیزهایی را داریم؛ حتی در مقیاس شهرستان ها، دهات یا یک کوچه... ما همه دل مان می خواهد چیزی بهتر از آنچه هستیم نمایش داده شویم چون آن چیزی که هستیم به نظرمان خیلی خجالت آور است .

اجازه دهید اینجا این سوال را هم بپرسم که آیا شما جزء بچه معروف های بوشهر هستید؟

نه نیستم .

به هرحال فیلمساز این شهر هستید...

بوشهر فیلمساز زیاد دارد. فیلم کوتاه ساز هم دارد و خیلی جایزه ها را برده اند و خیلی جاها دیده شده اند. خدا را شکر بوشهر نسبت به جمعیتش خیلی فضای هنری خوبی دارد و فیلمسازی هم در آن نهادینه شده است .

چرا چهار سال طول کشید تا پاپ اکران شود؟

دو سال و خرده ای که دنبال پروانه نمایش بودم، یک سال و خرده ای هم دنبال یک پخش خوب می گشتم .

فیلم های دیگری هم بوده اند که چنین مساله ای داشته اند. یعنی با پروانه ساخت فیلم بلند سینمایی فراوری نشده اند اما در پخش به اندازه شما کارشان گیر نکرد، مثلا قصه ها. شما از این جهت اعتراضی ننموده اید؟

قصه ها که خیلی به مشکل برخورد و پشت صف ماند .

گویا البته قصه ها به دلایل دیگری مدتی معطل ماند، نه بحث پروانه نمایش.

من هم به هرحال پیگیر بوده ام اما اعتراض را به کی و به چه کسی باید می کردم؟ !

حالا که یک سال و خرده ای هم خودتان برای پیدا کردن یک پخش خوب منتظر مانده اید، به اکران در گروه هنر و تجربه راضی هستید؟

بله، خیلی. بازخوردهای خیلی خوبی گرفته ام. جلسه های نقد و آنالیز و نمایش در دانشگاه های شهرهای مختلف هم خیلی جذاب بوده اند. اینها برایم امیدوار نماینده و خوشایند بوده است .

در رابطه با مسائل چند ساله ای که سر راه اکران پاپ نهاده شد، اجازه بدهید یک سوال مطرح کنیم که اساسا به فیلم اول تان برمی گشت. زمزمه هایی شنیده می شود از اینکه به میان آمدن نام فیلم اول شما در مناظرات انتخابات ریاست جمهوری 92، که از زبان رقیب رئیس جمهور منتخب اجرا شده، باعث شده شما از آن به بعد مقداری مورد کم محبتی قرار بگیرید. خودتان چقدر این حرف را قبول دارید؟

این مطلب را بارها به من گفته اند اما خودم به این نتیجه نرسیده ام و اصلا دوست ندارم به این مسائل فکر کنم. بیشتر از فکر کردن به این مسائل، بهتر است که کار کنم. همین پاپ را که من بدون پروانه ساخت فراوری نموده ام برای این بوده که اخذ پروانه، چنان بوروکراسی عجیب و غریبی داشته است و نفسم را گرفته بود و نمی گذاشت کار کنم. اما من ناگهان تصمیم گرفتم وقتم را صرف پله های وزارت ارشاد نکنم و بروم کارم را انجام بدهم. این مسائل که شما گفتید همه جزء چیزهایی است که خیلی می شنوم و هر بار به من می گویند، اما من به همه مقدسات قسم می خورم به چنین نتیجه ای نرسیده ام و اگر رسیده بودم می گفتم. تا این لحظه که با شما حرف می زنم جوابم در این رابطه منفی است .

جواب تان منفی است یا اینکه نظری و قضاوتی در این باره ندارید؟

منفی است. در خصوص همین پاپ سنگ اندازی هایی که از طرف حوزه هنری و ارگان های دیگر برایم رخ داد، خیلی بیشتر از هر چیز دیگری بود. آنها تحلیل های عجیبی از فیلم ارائه دادند که اصلا نگرانم کرد و ترسیدم. من بهشان گفتم شما را به خدا بودجه فیلم را هم نمی خواهد بدهید، فقط این حرف هایی را که می زنید نشر ندهید و آن را به گوش کسی نرسانید .

پس شما نسبت به زمزمه ای که حول و حوش نامهربانی وزارت ارشاد فعلی با فیلمسازی تان شده خوش بین هستید؟

این خوش بینی نیست؛ اما سینمای ما هم اینقدر سیستماتیک نیست که شما بتوانید سرنخی را از سال 92 بگیرید و بیایید تا اینجا که بتوانید بفهمید بعد چه می شود. کاش این طوری بود، ولی واقعا نیست. در سینمای ما همه چیز موردی است. هر فیلم یک مورد جدید است و یک پفراینده نو، هر موفقیتی یک موفقیت فردی است و هر شکستی یک شکست جمعی، هیچ چیز را نمی توانید منتسب به یک جریان بکنید. من این چنین فکر می کنم .

فیلم های اپیزودیک معمولا در ایران خوب نفروخته اند.

در جهان هم همین است .

به هر حال شما که کارتان ستاره هم نداشت، با اپیزودیک کردن آن ریسک بالایی در فروش انجام داده اید. آیا از ابتدا هم به گیشه فکر نمی کردید؟

نه من واقعا به گیشه فکر نمی کردم. فقط به این فکر بودم که کارم را با بودجه اندکی بسازم و همین هزینه کم را بتوانم برگردانم. امیدوارم شما هم مرا شیفت نکنید به ماشین حساب بودن و اینکه کم کم اهل این حساب و کتاب ها بشوم. چون جهان پر از آدم های جورواجور است و عده ای هم هستند که فیلمسازی را با همین سبکی که من دارم دوست دارند و من هم می توانم به همین سبک کار بسازم .

از اکران های دانشجویی تان چه بازخوردی گرفتید؟

باورم نمی شد اینقدر خوب باشند. غیر از محبت هایی که دارند و تعریف هایی که کردند، مرتب پیغام داریم چرا فیلم مان فلان جا اکران نمی شود و اکران های موردی می خواهند. من نمی دانم بقیه از هنر و تجربه چه تصوری دارند اما من که بازخورد خوبی از فضای آن گرفتم .

طی سال هایی که گذشت بدرود بغداد، تنهای تنهای تنها و چند مترمکعب عشق فیلم هایی بودند که هم پدیده شدند، یعنی کار اول کارگردان شان بودند و هم خارج از فضای بورژوازی تهران ساخته شدند. اگر این حلقه ها را به هم متصل کنیم و اسمش را بگذاریم سینمای خاورمیانه ای ایران، شما موافقید فیلم تان ذیل این تعریف قرار گیرد؟

فکر می کنم بله. این طور که شما تعریف کردید فیلم من هم مشمولش می شود .

خاورمیانه تنها سرزمینی در جهانست که بومی هایش متشکل از طیف های نژادی مختلف، از بلوندهای چشم رنگی گرفته تا سیاه پوست ها و زردپوست های چشم بادامی هستند. بافت پیچیده خاورمیانه یک نسبت ذهنی خاص برای مردمش در رابطه با باقی جهان شکل داده است. به عنوان کسی که فیلم پاپ را ساخته از شما می پرسم مردم خاورمیانه جهان را چطور می بینند؟

ما خاورمیانه ای ها همواره در نسبت با جهان در موضع واکنش هستیم. تنهای تنهای تنها هم همین بود. خاورمیانه این شکلی است که همواره یک اتفاقی در دوردست می افتد و ما منتظریم موجش فردا صبح به اینجا و مثلا به ایران بزند و ما بفهمیم چی به چی است. کمتر مردمی در جهان مثل ما خاورمیانه ای ها مجبورند همه اتفاقات جهانی را رصد نمایند. ما باید حواس مان به گرمایش زمین باشد، به دلار باشد، به مسابقات اسبدوانی لاس وگاس باشد، به عروسی خانواده ملکه انگلستان باشد و همه این چیزها را باید ببینیم چون فردا صبح که به مغازه می رویم شاید روی قیمت های همه چیزمان تاثیر گذاشته باشند. اینکه ما همواره در موضع واکنش بودیم و درگیر مسائل جهانی می شدیم، برای خود من یک نتیجه به بار آورد. من به این فکر افتادم که کنش هایی که از ما صادر می شود با چه موج و فرکانسی به آنجا خواهد رسید و اصلا به آنجا می رسد یا نمی رسد و در میانه راه قطع می شود؟ حالا من دچار یک ضدیت و پارادوکس اینچنینی شدم و دنبال یک کنش می گردم که تاثیرش را آن طرف ببینم. این خیلی ذهن من را مشغول نموده است .

فکر می کنید مردم خاورمیانه بیشتر از هر جای دیگر جهان به مهاجرت فکر می نمایند؛ حتی در بخش هایی از منطقه که هیچ جنگی در آنها وجود ندارد؟

هرجا هم که جنگ وجود نداشته باشد پتانسیل آن را دارد و ظرف 24 ساعت می تواند یک درگیری اتفاق بیفتد. ما خسته هستیم. ما صدسال است درگیر جنگیم، بدون اینکه فتح و ثمره خاصی برای ما داشته باشد. ما تمام تمدن های مان در حال کوچک تر شدن هستند و اساسا همه چیزمان در حال کوچک شدن است .

فکر می کنید چرا بوشهر بالاترین آمار مهاجرت در ایران را دارد؟

این مساله را غیر از بوشهر، خوزستان هم دارد. چون بوشهر در کنار دریایی است که افق آن پایان ندارد و همواره با رفت و آمدهای فیزیکی فرهنگ ها روبرو است. یک نکته دیگر هم هست و آن اینکه یک زمانی قبل از اینکه همه جا ماهواره داشته باشند، مردم این مناطق به همه چیز دسترسی داشتند؛ اما هرچه جلوتر رفتیم فاصله ساختارهای زیستی این مردم با کلانشهرها بیشتر شد و کم کم یک آدم بوشهری که اینقدر به لحاظ ذهنی و جغرافیایی گستاخ بار آمده و آدم ها و چیزهای مختلف را دیده، وقتی در دوره ا مشاهده کند افزایش شکاف طبقاتی مرتب دارد فاصله او با دیگر مناطق را بیشتر می نماید، به این فکر خواهد افتاد که کوچ کند و برود. خوزستان هم مشمول همین قاعده است. شما فرض کنید خوزستانی باشید و فیلم های روز جهان در سال های 53 و 54 در شهرستان تان روی پرده می رفته اند. رستوران های خوب و رفت و آمدهای خوب همه در شهر شما بوده اند. حالا پدر و مادر شما می نشینند و از خاطرات شان می گویند و شما فکر می کنی که هیچ وقت به آن دوره و آن صندلی برنمی گردی، به آن امکانات، به آن شرایط زیستی برنمی گردی، لاجرم در اینجا ممکن است به رفتن فکر کنی .

به نظر می رسد شما در فیلم های تان به کسانی که سودای مهاجرت دارند حق می دهید به این فکر بیفتند اما درنهایت نتیجه گیری می کنید که بهتر است بمانند.

صددرصد. نتیجه گیری نهایی همین است. اما به هرحال بهانه های آنها هم درست است و دلایل قابل توجهی دارند. شما در فیلم یک نفر را می بینید که در بوشهر زندگی می نماید و خب درآمدش از چه راهی است؟ او کپسول گاز را می آورد به در خانه ها و به همسایه ها می فروشد. دیگر از این مستقیم تر هم می شد کنایه زد به شرایط جوانی که در منطقه گازخیز و نفت خیز کشور زندگی می نماید و اوضاع اقتصادی مناسبی ندارد؟ او اینقدر قطره چکانی باید از این همه ثروت بهره ببرد و شهرش جزء آخرین شهرهایی باشد که سهمی از چنین ثروتی می برد. اینها بهانه های قابل توجهی برای رفتن دارند اما واقعا به آنجا هم که می فرایند هیچ اتوپیایی در انتظارشان نیست و اتفاق خاصی برایشان نمی افتد که بخواهند تمام زندگی شان را عوض نمایند .

آیا با این فیلم می خواستید بگویید سیاه پوست های ایران هم مثل سیاه پوست های کشورهای دیگر دچار مسائل تبعیض نژادی هستند؟

اتفاقا نه. در فیلم جمله ای هست که می گوید اگر آیینه سر راه مان نباشد، رنگ پوست مان یادمان می رود این را گذاشتم که تصور نشود چنین چیزی یک اتفاق رایج است، بلکه قصه ای است که من ساختم. اما متاسفانه وقتی آغاز به نمایش کار کردم دیدم این چیزها هم هست؛ اما کسی عنوان نمی کرد و پیش نیامده بود که بروز داده شود. این نکته در پیوند با جوابی است که به یکی از سوال های ابتدایی تان دادم و گفتم بعد از اکران فیلم با چنین نقدهایی روبه رو شدم. اول با این تصور که اصلا چنین چیزهایی وجود ندارد و من دارم قصه ام را می گویم. کار را ساختم، اما الان که کار تمام شده و دارد اکران می شود می فهمم که وجود دارد .

ایده اولیه پاپ از کجا آمد؟

ایده اولیه از یکی از بازیگران خود این کار شکل گرفت، یعنی پدر خانواده. ایشان یک روز به من گفت که راضی است چون دخترخاله اش رفته فینال مسابقات تنیس ویمبِـلدون (Wimbledon Championships) از او پرسیدم که جریان چیست و فهمیدم یک سیاه پوست زن آمریکایی به فینال مسابقات تنیس ویمبلدون رفته است. بعد دیدم هرچند این حرف را به شوخی می زند اما ته دلش خودش را قبل از اینکه به هر دار و دسته دیگری متعلق بداند، به دار و دسته سیاهان جهان متعلق می داند و انگار همه سیاهان همین هستند و درگیر این مساله اند؛ شاید حتی برخی مسائل شان مثل هم نباشد، مثلا در بوشهر با این مشتقات زندگی نمی نمایند. همین ایده مرکزی و اولیه ام شد برای اینکه به قصه پاپ برسم .

چه فیلم هایی برای ساخت این کار روی شما تاثیر گذاشتند؟

فیلم های زیادی روی هر آدمی تاثیر می گذارند و روی من هم همین طور؛ ولی اینکه مستقیم برای این فیلم یک سری فیلم خاص را ببینم، نه چنین کاری نکردم .

فیلم های زیادی طی این سال ها درباره سیاهان ساخته شده اند...

این فیلم ها روی من تاثیر گذاشته اند و از روی ذهنم عبور نموده اند اما این تاثیرات جذب من شده، نه اینکه مستقیم بخواهم گرته برداری کنم یا اینکه نگاهم به یک فیلم خاص باشد .

از خاورمیانه ای بودن و جهانی بودن فضای فیلم شما حرف زدیم، اما در کنار آن، شما یک کلوزآپ داستانی هم روی تک تک آدم هایتان دارید. شخصیت های پاپ مایه اصلی طراحی شان را از فضای واقعی و بیرونی گرفته اند؟ آدم های پاپ از کجا آمدند؟

نه اینها همه شان برای این داستان ساخته شده بودند اما فقط قضیه آن دختری که به جای خودش یک دختر سفیدپوست را به قرار عاشقانه اش می فرستد، از نمایشنامه ای متعلق به آثول فوگارد به نام پیوند خونی آمده. در آن نمایشنامه دو پسر که برادر هستند و یکی سفید و یکی سیاه است، چنین می نمایند و برادر سیاه که با دختری به طور تلفنی ارتباط برقرار نموده و علاقه مند شده، برادر سفید را سر قرار می فرستد. البته آن نمایشنامه قصه اش خیلی فرق می نماید اما ما همین قسمت را گرفتیم و برای کارمان استفاده کردیم .

یک دیالوگ در بخشی از فیلم تان هست که یک سیاه پوست می گوید اگر پدرجد ما هم گیر یک آمریکایی می افتاد، الان من دستکمش در تیم لیکرز بازی می کردم این دیالوگ را صرفا برای طنازی در فیلم تان قرار دادید یا از بیان آن منظوری داشتید؟

نه صرفا برای طنز نبود. سرنوشت سیاهان به همین سادگی عوض می شد. همه شان را در یک کشتی می ریختند و آنها را به جاهای مختلف می بردند. یکی ممکن بود بیاید سمت ایران، یکی برود عربستان، یکی سمت انگلستان، یکی آمریکا و... سرنوشت آنها با یک جابه جایی عوض می شد. آنها سرنوشت تاریخی شان در همین جابه جایی های رندوم عوض شد .

انتخاب مکزیک به عنوان کشوری که میزبان ربوکاپ است، آیا به بحث مهاجرت که آن کشور هم درگیر آن هست، ارتباطی ضمنی و کنایی داشت؟

به خاطر همین حال و احوال این چنینی مکزیک بود که آنجا را انتخاب کردم. می خواستم نشان بدهم اگرچه یک نفر دارد فرار می نماید و می خواهد برود به جایی دیگر؛ اما کسی که در آنجا هست هم دارد فرار می نماید تا به جای دیگر برود. همه مهاجرت ها چنین هستند. یک افغانی دلش می خواهد بیاید به ایران، یک ایرانی دلش می خواهد برود به ارمنستان، یک ارمنی می خواهد به آلمان برود و... یک مطایبه این چنینی هم بود و البته کارکرد آن چندان گسترده نیست ولی به آن فکر کردم .

پاپ بین سه فیلمی که تابه حال ساخته اید از نظر خودتان چه صندلیی دارد؟

فیلم کلوزآپی است و از این جهت دوستش دارم. اورجینال است و این را هم خیلی دوست دارم ولی نمی توانم بین فیلم هایم مسابقه بگذارم و یکی را برنده اعلام کنم .

نکته بدیعی که در فیلم اول شما وجود داشت بوشهری بودن آن بود. بعد از ساخت سه فیلم در این فضا آیا نگران نیستید به تکرار خودتان و به کلیشه بودن متهم شوید؟

لهجه و لوکیشن نیست که تکرار می آورد، قصه است که تکراری می شود. باید جهان قصه ات عوض شود تا از تکرار فرار کنی وگرنه شهری مثل بوشهر معادل کشوری مثل ولز است. آیا در ولز باید فقط یک فیلم بسازند چون کوچک و جمع و جور است؟ نه، فقط باید جهان روایت تو عوض بشود تا دچار تکرار نشوی .

شما تجربه های خاصی از همجواری با عابران نیمه شب تهران و کسانی که در پارک ها یا مرقد امام می خوابیدند هم دارید. نمی خواهید بعد از این، فیلمی هم درباره آن فضا بسازید؟

من خودم هم در مرقد امام خوابیده ام. تجربه های دیگری هم نزدیک به این فضا داشته ام. البته نه کارتن خوابی اما مثلا من سرباز بودم و پادگان، از 9 شب به بعد ما را راه نمی داد. برای همین می رفتم که آنجا بخوابم. یا مثلا آخر هفته ها چهل و هشتی می گرفتم (مرخصی 48 ساعته سربازان) که با بچه ها بیاییم بیرون و این طرف و آن طرف تهران را بگردیم و تو وقتی شب ساعت 9 به پادگان نمی روی، باید بروی و در حرم بخوابی. از این کارها نموده ام .

آیا تصمیم ندارید درباره این فضاهای پایتخت هم فیلمی بسازید؟

چرا قصدش را دارم. آن قطاری که به مرقد امام می رفت، از شهرری که رد می شد فقط یک ایستگاه بود به نام حرم مطهر و هر کس که در آن ساعت داخل آن قطار بود و از شهرری هم گذشته بود، یعنی می خواست برود حرم و بخوابد. یکی کیف سامسونت در دست داشت و کت و شلوار شکیلی پوشیده بود، طوری که معلوم می شد دانشجوی یک رشته تخصصی در دانشگاه است، یکی دیگر داشت جزوه هایش را می خواند، یکی سن و سال بالایی داشت و گوشه ای کز نموده بود یا یک نفر را می دیدید که سبیل هایش تا چانه پایین می آمد و معلوم بود که جزء چپ های قدیم است و می رفتیم تا بخوابیم و همدیگر را مجددا داخل حرم می دیدیم. این رفت و آمدها ماجراها داشت و در آن، هم خنده هست و هم بغض. من همواره به مسافران آن قطار فکر می کنم، به آن ترکیب نامتجانسی که همه به یک سمت می رفتند تا بخوابند .

بودجه فیلم پاپ را از کجا تامین کردید؟

کار را با پول خانه و ماشین برادرم ساختم و هنوز هم خانه و ماشین ندارم .

شما تیک آف را بعد از پاپ ساختید...

اسم آن فیلم آه ای عبدالحلیم بود. این اسمی که گفتید را من روی کار نگذاشتم ...

بله، در آه ای عبدالحلیم شما از ستاره ها استفاده کردید و این فیلم با اینکه بعد از پاپ ساخته شد، زودتر روی پرده رفت. آیا این تجربه باعث نشده شما بخواهید سمت استفاده از ستاره ها بروید؛ یا همان فضای اول را بیشتر دوست دارید؟

من همان فیلم را هم خودم می خواستم با بازیگران بومی کار کنم اما گروه فراوری اصرار کردند کار به این شکل انجام شود. من بعد از این هم به همان فضای استفاده از بازیگران بومی باز خواهم گشت و تمرکزم را روی همان بچه های بوشهر می گذارم .

قصد برگشتن به تئاتر را ندارید؟

اینقدر دلم می خواهد که حد ندارد. امیدوارم این اتفاق بیفتد و می دانم که یک روز می افتد. در حال حاضر مشغول ادبیات هستم اما درباره انتشار رمان یا داستان کوتاه، در حد مجلات ادبی کار نموده ام و هنوز سمت کتاب نرفته ام. این فعالیت هایی است که در حال حاضر مشغول آنها هستم .

منبع:فرهیختگان