کوه برومو، آتشفشانی که غذا می خورد! - مجله ابوذریون

در کنار کوه برومو، 4 آتشفشان دیگر هم وجود دارد: کوه باتوک (2470 متر)، کوه کورسی (2581 متر)، کوه واتانگان (2661 متر) و کوه ویدودارن (2650 متر)، اما برومو تنها آتشفشان فعال در بین آن هاست. کمی دورتر از این قسمت هم قله های زیادی وجود دارد که یکی از آن ها کوه سمرو (3676 متر) است که بلندترین قله جزیره جاوا و آتشفشانی فعال است.

معروف بودن آتشفشان، ما را علاقمند کرد تا سفری به آنجا داشته باشیم و آن را از نزدیک ببینیم. مسافرت ما از فرودگاه شهر سورابایا (دومین شهر بزرگ اندونزی) آغاز شد، بعد از پایین آمدن از هواپیما سوار اتوبوس شدیم، می دانستیم که راه درازی تا پارک ملی برومو پیش رو داریم. بیرون هوا اصلا خوب نبود از میان کوه های پر پیچ و خم می گذشتیم و به شدت باران می بارید اما یک ساعت بعد باران جای خودش را به مه ای غلیظ داد. وقتی به آتشفشان برومو رسیدیم فقط ابرهای خاکستری را می دیدیم که کوه را در میان خودش پنهان کره بود افراد محلی به ما گفتند آب و هوای اینجا همواره اینگونه است و بیشتر وقت ها در هنگام بعدازظهر باران می بارد. شانس آوردیم که مه خیلی زود تمام شد و توانستیم آتشفشان را ببینیم. بدون توجه به باران زیادی که می بارید از کوه بالا رفتیم، دهانه این آتشفشان خیلی زیباست و گردشگران زیادی دور آن جمع شده اند.

وقتی آنجا را ترک کردیم هوا تاریک شده بود با توجه به اینکه در جاکارتا و یوگیاکارتا هوا خیلی گرم است در ابتدا ازخنکای کوهستان خرسند شدیم اما خیلی زود این سرما به استخوان هایمان رسید. با یک لندکروز قدیمی به سمت جایی رفتیم که گدازه های آتشفشانی کاملا سفت شده بودند از این متجعب بودم در آن مه شدید راننده چگونه توانست مسیر را پیدا کند. در سمت راست کوه برومو عبادتگاهی با نام پورا لوهور وجود دارد که به وسیله ساکنان آنجا ساخته شده است آن ها در جشن هایی که در این عبادتگاه برگزار می گردد خوراکی هایی مثل میوه و چارپایان خود را را درون دهانه آتشفشان می اندازند. کف کاسه آتشفشانی دور آتشفشان ها پوشیده از خاکستر است و هیچ گیاهی در آن وجود ندارد این خاکسترها تپه های شنی ای را به وجود آورده اند که به آن ها دریای شن ها می گویند.

منبع: airpano.com